این عکس از همان دست تصاویری است که دل آدم با دیدنش خنج می‌رود، حس دوگانه‌ای دارد، هم پر از درد است و هم نشان دهنده روح شادی است که جنایتکاران صهیونیست با وجود کشتار بیش از ۱۰ هزار کودک و نوجوان فلسطینی ساکن غزه نتوانسته‌اند آن را از بین ببرند. دو بطری آب برای کودکانی که روزی یک لیتر آب سالم هم سهمشان از این دنیا نیست، مانند آب زندگانی است.
انسان هر چه بیشتر به آن پیرهن قرمز نگاه می‌کند، بیشتر عاشقش می‌شود، دلم می‌خواهد آنجا بودم و در آغوشش می‌کشیدم، روی دست می‌چرخاندم و برایش هورا می‌کشیدم اما حالا که این چند کلمه را می‌نویسم اسم امانم را بریده، مانند امروز صبح که در غزه بودم و در حال نبرد و با چشمان پر از اشک از خواب پریدم… بیدار که شدم دیدم بالشم خیس خیس است، نمی‌دانم چقدر گریه کرده بودم، چقدر جنگیده بودم و چند نفر در برابرم شهید شده بودند…
اما می‌دانم که سهم من از این نبرد کم نیست. باید در میدان بمانم و بجنگم، اینا خط باریک حق و باطل، خیر و شر، سیاهی و سپیدی، خرد و جهل و خدا و شیطان است. احساس می‌کنم خداوند دوستم دارد، احساس می‌کنم خداوند همین نزدیکی است و دارد برای نوشتن این کلمات مثل همیشه یاری‌ام می‌کند و می‌دانم که این کودکان را هم یاری خواهد کرد….
